Yapmayı en sevdiğim sohbet O’nunla olan. Beni, olduğum gibi bildiği için… O’nun karşısında ne saklayabilirim ki?
Ne hissettiğimi sözlere dökmeden-ki zaten bazı hislerim sözlerle ifade edilemiyor- anlayabilecek tek O. Tek taraflı bir sohbet bu elbette, bir monolog.
Gerçi düşünmeden edemiyorum, insanlarla konuşurken de kendimizi zaman zaman bir monoloğun içinde bulmuyor muyuz?Üstelik, diğer kişilere söylediğimiz her söz, her cümle, onlar tarafından bizim ağzımızdan çıktığı gibi anlaşılmıyor. Anlaşılamaz da zaten. Her kelime, benim ağzımdan çıkarken benim dünyamın renklerine boyanıyor, dinleyen ise onu kendi dünyasının renkleri içinde algılıyor. Bunca yanlış anlaşılmanın, anlamanın sebebi de bu değil mi?
2 yorum:
Aslında birazda herkes farklı renklere boyamak ve boyanmak arzusunda. Sorunlar bu noktada çıkıyor bence. Fenerbahçeli ve Galatasaraylı birinin yanında sarı diye bağırdığınız zaman biri lacivert diğeri kırmızı diye bağırır. Yine aynı yerde kırmızı diye bağırın Fenerli sarı diye bağırmaz. Keşisim kümelerimiz her kimle olursa olsun dopdolu fakat biz en uç farklılıklarımız yüzünden hep birbirimize düşüyoruz.
Bir de şu var. Allah'la sohbeti gerçekten can-ı gönülden kurabilsek bizim gözümüz ne renk görür ne rengarenk... Tüm renkler bizim için Allah olur...
Ne güzel söylemişsiniz.Teşekkürler...
Yorum Gönder
Lütfen görüşlerinizi paylaşın...