Her yerim ağrıyor. Neredeyse bir ay oldu başlayalı spor yapmaya, ama hala vücudum alışamadı. Her yerim ağrıyor, yürüyemiyorum bile. Üstelik yarın da gideceğim. Bir de konferans var. Akşam da ilk defa yoga dersine katılacağım. Bu kadar işi bu yorgun vücut nasıl başaracak ben de bilmiyorum.
Akşam akşam, canım da sıkıldı. Nedense yalnız hissettim kendimi. Yalnızım zaten ama yalnızlığımı hissetmemek için elimden geleni yapıyorum. Meşgul etmeye çalışıyorum kendimi düşünmemek için. Kaçış yolum bu benim gerçeklerden.
Belki de lanet olası duygusal şarkıları dinlemekten kaçınmalıyım.
Veya televizyon karşısına geçip anlamsız televizyon programları arasında gezinmeliyim.
Yoksa,masamın üzerinde duran cd yığını arasından bir film seçip seyretmeli miyim?
Ne yaparsam yapayım, bu yapış yapış yalnızlık duygusu gelip sokulacak bana biliyorum. Yaptığım onu görmezden gelmeye çalışmak sadece.
Gece korkunca kafasını yorganın altına sokup korkularından saklanan küçük bir çocuğa benziyorum ben. Yataktan çıkıp, lambayı açmaya ne gücüm ne de cesaretim var.
0 yorum:
Yorum Gönder
Lütfen görüşlerinizi paylaşın...